(Vrij, respectievelijk zeer vrij, naar Edna St. Vincent Millay)
Je weet dat jou vergeten mij niet zwaar
zal vallen. Maak het beste dus van deze dag,
deze ene maand, dit ene halve jaar,
voordat ik sterf of wegga of je niet meer mag.
Want alles gaat voorbij en niets zal mij nog heugen.
Ik neem een andere oogschaduw en ben een andere vrouw.
Maar als je me weet aan te pakken met je mooiste leugen
zal ik je troosten met mijn liefste eed van trouw.
Ik wou ook wel eens liefde van wat langer duur.
Maar dat ligt niet in haar natuur.
En of wij vinden wat wij zoeken, of ook niet,
en of ik voor één zomer van je hou, of voor het leven,
en of ik wegga met of zonder jouw verdriet
is, biologisch gezien, om het even.
Uit “Zolang er sneeuw ligt”