Zomeravond. We hebben woorden en tijd.Behaaglijk is het om van mening en geslachtte verschillen, waarna alleen nog van geslacht,een verschil van dag en nacht, waarna nacht. Laat je strelen, kom.Ik hou ervan je lichaam te verdelenin van alles twee, zoals ik deze zomerde zee verdeelde toen ik...
1971 Verliezen lukte beter: daar heb ik ternauwernoodéén dichtbundel over gedaan. Ik won de Prijs van de Vlaamse Provinciën met jouw dood.Ik herinner me vooral dat ik mijn bril niet vinden kon. Die lag naast de auto op de grond. Eerst vondik hem, het was een nieuwe, dan jou.Dank zij die bril kan ik...
1969 Ik her inner me vooral mij. Hoe ik ineens éénvrouw had, in plaats van nu eens deze dan die.En hoe we nu moesten, in plaats van ooit eens zouden,van elkaar houden. Ik zat in de kroeg te vertellen hoe mooi je wel wasen hoe verlegen en toch brutaal, tot vriendinnenzeiden: ga dan thuis maar...
‘Mamaatje, mamaatje,’ huilt oude vrouw.Nog oudere vrouw ligt op het asfaltin de vorm van twee schoenen, wat verderbril, nog verder gebit, en daarachteraan,zigzag, mamaatje, oog zus, oog zo. Mens is bros, been kraakt als stokbrood,tanden vliegen door de lucht,open mond blijft achter...
Meisje op straat laat ballon los.Geef ook mij maar van die wanhoop,van die hemelhoge kleine. En wil jijdan ook zo uit het gezicht verdwijnen? Ik heb jou toch ook maar per ongeluklosgelaten? Tot waar ik niet meer kon komen?Laat mij achterblijven. Heb mij niet meegenomen. Uit “Enkelvoud –...
Het liefste wat ik heb is elf geworden.Feestje. Daarna ging het liefste wat ik hebnaar huis met het liefste wat ik had.Het kleine meisje met het grote.Ik met mezelf. Zo vrolijk. Want het is goed om ooitiets te hebben gehad.Het is beter dan nooitiets te hebben gehad. Uit “Enkelvoud – Het...
Zes jaar heeft ze geleerd wat blijven was:wat ouders deden, en wat alles dus ging doen:een tafel bij een stoel, nu bij toen.Het meervoud van geluk was: wij. Sindsdien heeft ze geleerd wat enkelvoud is.Zij. Nu weer half van jou, morgen half van mij. Toen ze acht was was ze tien.Eén helft van haar...
Ze heeft alles om te zoenen, twee armen voor rond mijn halsen aan het uiteinde daarvan zichzelf om te draaien en te keren.Ze heeft twintig vragen en slechts twee ogen.Die doen wat een vraagteken doet met een zin, haar moeder met nieuwe kleren. Koketteren,dan zal het wel mogen.Of ze bij me slapen...
‘Ik hou van jou,’ zei je tussen twee monden vol wafel. Maar niet grappig; ook helemaal niet raar.Een bal die je met alle ervaring van je drie jaarvriendelijk naar mij toe rolde over tafel. Ik bloosde haast als de eerste keer.Niet elke dag hoor ik dat zeggen, laat staan menen.En als het...
(In memoriam matris) Ik heb maar twee soorten foto’s waarop je lacht:met je kinderen, tot een jaar of acht,en met je kleinkinderen. (De oudste is dertien,en nog niet te brutaal, mogen blijven.) Wat daartussenin gebeurde is te zienop de vijf keurig geëtiketteerde homeopatischeflesjes in je...
‘Wie zie je het liefst, de poesof mij?’ vraagt ze. En zoent me, niet om mij,maar om haar lippen te proberen. Als ik haar optil, slaat ze haar armenom me heen omdat ze anders valt. Als ik haar neerzet loopt ze wegen ik haar na. Nader is een comparatief die nooiteindigt, zoals vader. Uit...
Ze kan monter aan komen waggelen als een Limburgseboerin van vier jaar. Ze kan koket streng kijkenals mijn 75-jarige moeder van vier.En als die moeder gestorven is, probeert zezo heel erg wijs te zijn dat haar hoofd erscheef van staat, terwijl ze zegt: ‘als ikdood ben, zal ik heel hard...
Een angorakat in de sneeuw: afgemeten,om niet met elke stap zichzelf in aldat witte te vergeten. Sneeuw blijft het weten.Het lijkt of hij zich pas nadien scrupuleusrond al die pootjes heeft gelegd. Zoals je praat rond tederheiddie nog niet wordt gezegd. Uit “De hectaren van het geheugen...
(Mexico, Berchem) Als ze genadeloos traag, geeuwend, héhé,een peperduur slipje van niks op de vloer laat landen(sex hoort net als luxe met mysterieuze x) waarna ze haar voor zijn handen veel te vele twee borsten laat zien, kijkt hij beneden aan haar blekebenen öp naar wat, geen meter hoog, hij...
Ze hadden een deken over hem gelegd,ook over het hoofdje. Ik deed de dekenweg. Daar had hij altijd aleen hekel aan.
Het was géén afschuwelijk gezicht.Eén oogje was open, daaraanzag ik dat hij dood was.
Naar P. Hofstede
Uit “Met een klank van hobo”
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken.Geef mij na mijn zoveelste kale reisiemand die mij twee haren uittrekten glimlachend zegt: je wordt grijs.Geef mij alles en zeg: het is niets. Geef mij niets en zeg: dat is alles.Geef mij mezelf, geef mij jou.Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.Geef mij nu...
Op dit kerkhof lijkt de dood zelfs op haar beurt gestorven,de zerken op hun beurt begraven, onder grasdat leeft en vrolijk overleeftop grond van wat er destijds was. Heden en verleden ontmoetenelkaar hier op elke hoek, en dan groetenze, deftig comme il faut,Heden en Verleden, van de firma Tijd en...
Zoals ik zonder kijken tussen mijn boeken‘Het houdt op met zachtjes regenen’ weet staan, zo hoef ik jou niet meer te zoeken,alleen te vinden. Jou bij mekaar tastend als een blindeeen ander blinde. Maar ziende, ziende,en mekaar begrijpend zonder er wat van te verstaan.Liefde is houden...
Wakker door kinderen, meedogenloos blijop mijn buik. Wijn die allemaal van mij?Weer zo’n dag waar niets anders mee te doenvalt dan hem te beginnen, grommend, en met een dochter waar nietsanders mee te doen valt dan beminnen.Kusje, vraag ik, en het plezier wat ze erin heeftom dicht tegen mijn...
Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaaktverdrietje, en het helpt niet;zoals je een hand op haar hete voorhoofdjelegt, zo dun als sneeuw gaat liggen,en het helpt niet:
zo helpt poëzie.
Uit “Met een klank van hobo”